İmparatorun Çocukları

Otuzlu yaşlarına yaklaşmakta olan üç arkadaşın 2001 yılında New York’ta kurmaya ve sürdürmeye çalıştıkları hayatlar ekseninde gelişen çok katmanlı bir hikâyeyi renkli karakterler, güncel dekorlar ve zekice kurgulanmış diyaloglarla besleyen Claire Messud, bir şehri, bir kuşağı ve modern yaşamın hareketini bütün canlılığıyla okuyucuya sunuyor. Belgesel yapımcısı Danielle, eşcinsel sanat eleştirmeni Julius, efsanevi bir gazetecinin başarısız kızı olarak anılmaktan kaçmaya çalışan Marina, onun toy, taşralı kuzeni idealist Bootie ve hepsinin hayatını etkileyen adam: kitaptaki imparatorlardan sadece biri olan kurt gazeteci Murray. Bu renkli karakterlerin çatışan hırsları, farklı arayışları, arzuları, insan ilişkilerini inceleyen bir el kitabı gibi keyifle okunuyor.

“Çok genç bir insansın,” dedi Murray. “Bu da güzel bir şey. Hırslı, ciddi, bağımsız.” Bootie yüzünün ifadesizliğini korudu, gözlüğünün ardında gözlerini kırpıştırdı. “Benim hakkımda pek iyi şeyler düşünmüyorsun. Bu senin işin, senin kuşağının işi ama yeğenim olarak, bana neredeyse bir oğul kadar yakın biri olarak, özellikle de senin.” Sigarasını içti, hafifçe öksürdü. Bunu isteyerek uzatıyor, Bootie’ye işkence yapıyordu. “Zamanı gelince, büyük işler başaracaksın,” dedi ve Bootie annesini rahatlatmakla doğru yaptığını düşündü; her şey iyi olacaktı. Murray, “ya da başaramayacaksın,” diye devam etti. Sonra durdu, sigarasını tablaya bastırdı ve dirseklerini dizlerine dayayacak kadar eğildi, gözlerini Bootie’ye diktiğinde bakışları tersti, kaşların etkileyici gölgesinin altında yaşlı adamın soluğunda ve eğilmesinde kötücül bir parıltı vardı. “Ama kâğıtlarımı karıştırmak ve içlerine etmek cesaretini hangi cehennemden alıyorsun seni küçük hiçlik, seni pislik parçası? Bu kadar zaman buralarda neler yaptın? Hımm?” Öne eğildi. “Hımm? Hımm?”