Schopenhauer’ın Teleskopu

İrlanda’nın sevilen şairlerinden Gerard Donovan bu ilk romanında, güncelliğini asla yitirmeyecek olayları ve düşünceleri, bir şair detaycılığıyla ve ürpertici bir hikayeyle anlatıyor.

Düşman ordusu ve dondurucu soğuğun hüküm sürdüğü işgal altındaki bir Avrupa kasabasında, iki adam askerlerin gözetiminde ücra bir tarlaya getirilir. Bu iki isimsiz adam; hayatta kalmak için her şeyi göze alan yalnız “Fırıncı” ve yüksek ideallere adanmış ateşli “Öğretmen” bir süre sonra konuşmaya başlayınca, diyalogu seven felsefe kısa sürede bu sohbete sızar. Fırıncı hayatta kalma dürtüsüne, Öğretmen tarihe taraf olur, birbirlerinin suretinde insanlık durumunu sorgulamaya başlarlar.

Sessizlik. Herkes nefesini tuttu. Sessizlik. Ölülerin çıkardığı ses gibi. Biri daha sonra, “Evet, sessizlikten daha sessiz,” diyecekti. Biri tiz bir sesle güldü. Öğretmen çantalarını alıp tek kelime etmeden, kimsenin yüzüne bakmadan sınıfı terk etti.
Ertesi gün tahtaya şöyle yazdı: KENTTE TANRI’YA DUA ETTİLER AMA ŞEYTAN CEVAP VERDİ. “500 kelimelik bir deneme yazın.”
Kazıyordum.
Kardeşim eve gelince o şehrin halkının üç nefesten daha uzun yaşamış olması gerektiğini söyledi, yalnız bu hesapla bile öğretmen yanılıyordu. Sayarken de hile yapmıştı zaten. Kardeşim ayrıca öğretmenin o şehirde hiç yaşamadığını belirtti, hem birkaç insan ve hayvan ölmüşse ne çıkardı? Böyle şeyler olurdu savaşta. Hepimiz hak verdik. Savaş savaştır. Çoğu cinayet, sıradan. Yeterince tekrarlanırsa alışırdınız, bir süre sonra sizi güzel bir kahvaltıya oturmaktan alıkoyamazdı.
Kazıyordum.