Asaf Hâlet Çelebi

29 Aralık 1907’de İstanbul’da doğdu. Sekiz yıl Galatasaray Sultanisi’nde okudu, bir ara Sanayi-i Nefise Mektebi’ne (Güzel Sanatlar Akademisi) girdi, üç ay sonra ayrılarak öğrenimini Adliye Meslek Mektebi’nde bitirdi. Klâsik edebiyatımızla Fars edebiyatını da iyi bilen, bu edebiyatlarla ilgili inceleme ve çevirileri de olan Asaf Hâlet Çelebi, 18 yaşına kadar gazel ve rubailer yazmış, 1937’den sonra yazdığı serbest nazımlı şiirlerinde kişiliğini bulmuştu. Doğu-Batı kültürlerini bağdaştırarak, ilhamını Asya tasavvuf ve dinler tarihinin ünlü kişilerinden, eski doğu medeniyet ve masallarından alan, egzotik şiirleriyle tanındı. “Somut malzemeyle soyut bir âlem” yarattı; bir hayal ve duygu şairi değil, bir intuition (sezgi) şairi oldu; 1940 yıllarında yeni şiir akımına kendine özgü bu hava ile o da katıldı. 1958’de ölen Çelebi, şiirlerini He (1942), Lâmelif (1945), Om Mani Padme Hum (1953, 1983) adlı kitaplarda topladı, üçüncü kitabına ilk iki kitabındaki şiirleri de aldı. Ayrıca Mevlâna (1940), Molla Câmi (1940), Naima (1953), Ömer Hayyam (1954) üzerine kitaplar da çıkarmış, Eşrefoğlu Divanı’nı bastırmış (1944), Divan Şiirinde İstanbul adında bir antoloji yayımlamıştır (1953). Ses dergilerinde (1938-1940) yayımlanmış nesirleri, Hint edebiyatı üzerine makaleleri (Şadırvan, 1949) ve başka yazıları dergilerde dağınık kalmıştı. Daha önce bu yazılardan bazıları ile kitaplaşmamış şiirlerini Semih Güngör, Çelebi üzerine bir incelemesiyle birlikte yayımlamıştı. Asaf Hâlet Çelebi’nin Bütün Yazıları’nı ilk kez Hakan Sazyek bir araya getiriyor.