Fahri Celâl Göktulga

Fahri Celâl Göktulga (İstanbul, 20 Mayıs 1895 – 3 Haziran 1975) Edebiya­tımızda “Fahri Celâl” ve “F. Celâlettin” imzalarıyla tanınır. Mercan İdadisi’ni (1912) ve Tıbbiye’yi (1918) bitirdi. Toptaşı Akliye ve Asabiye Hastanesi ’nde ihtisas yaptı ve aynı hastanede göreve başladı. Bir süre Manisa Akıl Hastane­si’nde, daha sonra Bakırköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesi’nde başhekim olarak görev yaptı; 1960 ’ta emekliye ayrıldı. Üsküdar Karacaahmet Mezarlı­ğı’nda gömülüdür.

“Kadın Cehennemi” adlı ilk öyküsü 26 Eylül 1917 tarihli Servet- i Fünûn dergi­sinde yayımlandı. Mütareke yıllarında “Şair”, “Nedim”, “Ümit”, “Dördüncü Kitap” gibi edebiyat dergilerinde ve “Ayine” gibi mizah dergilerinde yayımlanan öyküleriyle tanındı. Uzun süre “Cumhuriyet” ve “Yeni İstanbul” gazetelerinde haftalık fıkralar yazdı.

Öykücülüğümüzde Ömer Seyfettin anlayışının temsilcilerinden biri olarak kabul edilen, öncelikle gözleme önem veren, öykülerinin konularını ve kişi­lerini yaşamdan alan Fahri Celâl gerçekçi bir sanat anlayışını benimsemiştir. Hekimliğinin verdiği dikkat ve akıl hastanelerindeki mesleki deneyimlerinin de sağladığı kolaylıkla kendi halindeki insanların dünyalarını, saplantılarını ölçülü bir abartma ve ince bir mizahla gün ışığına çıkarmıştır. Cumhuriyet döneminde yazdığı öykülerinde de genellikle o günkü hayatın insanlarını değil, artık birer anı olmuş eski zaman insanlarının yaşamlarını ve olaylarını aktarmayı sürdürmüştür. Bu anlamda Ahmet Rasim ve Hüseyin Rahmi ge­leneğinin sürdürücüsü sayılabilir. Gerçekçi bir anlayışla öykülerini kaleme almasının bir sonucu olarak dilde de ister istemez halka yönelmiş, özellikle İstanbul konuşma dilinde büyük bir ustalık göstermiştir.