Paul Signac

Paul Signac Fransız yeni-izlenimci ressam (Paris, 1863-Paris, 1935). Bir burjuva ailesinin çocuğuydu, genç yaşta resme yöneldi. 1880’de Claude Monet’nin sergi­sinden etkilenerek açık havada çalışmaya başladı ve ilk resimlerinde izlenimci üslubu benimsedi. 1884’te Bağımsız Sanatçılar Topluluğu’nun kuruluşuna ka­tıldı. Kendisini asıl etkileyen, Georges Seurat ile tanışması oldu, onunla birlikte yeni-izlenimciliğin yaratılmasına çalıştı ve bu harekete yaşamının sonuna kadar bağlı kaldı. Seurat’nın ölümünden sonra yeni-izlenimci topluluğun temsilcilerini yönetmeyi sürdürdü ve kuramcısı olduğu akımın düşüncelerini yaymaya çalıştı. Yeni-izlenimcilik konusunda kuramsal nitelikli bir inceleme yayımladı: “D’Eugène Delacroix au néo-impressionnisme” (Eugène Delacroix’dan Yeni-İzlenimciliğe, YKY, 2019) [1899, 1911]. 1907’de İstanbul’a gelerek birçok tablo da gerçekleştirmiş olan Signac 1886-1893 arasındaki resim çalışmalarını müzik yapıtlarının adlandı­rılmasından esinlenerek Opus diye numaralandırdı. İnandığı ideal toplum yaşamını simgeleyen büyük kompozisyonu Au temps d’harmonie’de (Armoni Zamanında) [1893-1895] “renklerin armonisi” gibi bir estetik kavramda yer alan “armoni” (uyum) sözcüğünü ideal bir topluluk düzeninin ilkesini yansıtmada kullandı. Signac ayrıca 1894’ten itibaren günlük tutmuş, 1927’de de Jongkind üstüne bir kitap yayımlamıştır. Ünlü tabloları arasında, yukarıda belirttiğimiz yapıtı dışında “Kırmızı Çorap” (1883), “Şapkacı Kadınlar” (1885-1886), “Kar. Clichy Bulvarı” (1886), “Collioure. Tek Direkli Tekneler” (1887), “Félix Fénéon’un Portresi” (1890-1891), “Şem­siyeli Kadın” (1893), “Altın Boynuz-Haliç” (1907), vb. sayılabilir. (Ayrıca bkz. Sanat Dünyamız, Mart-Nisan 2017, s. 4-20).