Turgut Uyar

Turgut Uyar (Ankara, 4 Ağustos 1927 – İstanbul, 22 Ağustos 1985) İstanbul’daki ilköğreniminden sonra, Konya Askeri Okulu, Bursa Işıklar Askeri Lisesi ve As­keri Memurlar okulunu bitirip Posof, Terme ve Ankara’da personel subayı olarak görev yaptı. 1958’de askerlikten ayrılarak Türkiye Selüloz ve Kâğıt Sanayii’nin Ankara şubesinde çalışmaya başladı. Emekliliğinden sonra İstanbul’a yerleşti.

İkinci Yeni’nin, Edip Cansever ve Cemal Süreya ile birlikte öncü şairlerinden olan Turgut Uyar, hece ölçüsüyle yazdığı ve toplumsal konuları işleyen ilk iki kitabından (Arz-ı Hal, 1949; Türkiyem, 1952) sonra, “Dünyanın En Güzel Arabistanı”yla (1959) bireyin iç dünyası, yalnızlığı ve açmazını eksen tutan bir yaklaşımla, dilde ve duyarlıkta yeni imkânları zorlayan bir şiirin peşinde oldu. “Tütünler Islak” (1962) ve “Her Pazartesi”de (1968) koruduğu bu çizgiyi, “Divan”la (1970) geleneksel şiirin kalıplarına, “Toplandılar” (1974) ve “Kayayı Delen İncir”le (1982) söz konusu dönemde yaşanan sınıfsal mücadelenin yansımalarına açtı. Abdülhak Hamit Tarhan ve Yahya Kemal Beyatlı’dan Oktay Rifat ve Metin Eloğlu’na, tek şiirden yola çıkarak bir dizi şairi incelediği “Bir Şiirden” (1983) adlı bir de inceleme kitabı bulunan Turgut Uyar’ın, “Tütünler Islak” ile 1963 Yeditepe Şiir Armağanı, “Kayayı Delen İncir” ile 1982 Behçet Necatigil Şiir Ödülü ve “Büyük Saat” (1984) ile Sedat Simavi Vakfı Edebiyat Ödülü vardır.